(tekst: Frank van den Broek, foto’s: Chantal van Wezel)
Je wordt niet iedere dag samen met je vriendinnen kampioen in je volleybalcompetitie. Maar zaterdag 14 mei 2022 gebeurde dat voor ‘ons’ wèl! Meisjes A van VCK stond al voor het begin van de wedstrijd zó ver voor op nummer twee dat een kampioenschap al zeker was. De meiden wisten het toen nog niet, maar de NEVOBO-medailles en een heuse kampioensschaal waren al in huis om door onze voorzitter uitgereikt te worden.
Maar tegenstander VOC-Maarssen was niet van plan om roemloos tegen VCK ten onder te gaan. De hele wedstrijd bleven ze voor ieder punt spelen, waardoor het een aantrekkelijke en spannende wedstrijd werd. Vol vertrouwen serveerden ze dan ook hun eerste bal strak over het net, waardoor Libby met een duikbeweging de bal in één keer over het net terug moest spelen, waarmee ze VOC volledig verraste. Het eerste punt voor ons was al binnen! Toen de bal in de volgende servicebeurt terugkwam bij VCK werd er netjes in drieën gespeeld en Madelief smashte op mid direct een punt binnen. Maar toen ze daarna moest serveren ging het even mis. Na een wat rommelige periode kwam VOC tot 3-3 terug, maar Mille smashte diagonaal precies in het hoekje. De weg naar boven was weer gevonden.
Mensen die mijn wedstrijdverslagen wel eens lezen, weten dat ik thuis een bordje op de WC heb hangen waarop staat: “De service is de eerste aanval”. En Mille begrijpt dat: ze serveerde diep (punt) en daarna kort (weer een punt). Toen dacht ze: laat ik eens ‘hoog’ en ‘laag’ uitproberen, waarbij de hoge bal tegen het plafond kwam. Niet erg, ze had ons naar een 9-4 voorsprong geserveerd. En toen ging de VCK-trukendoos open: Kiki legde een heel leep balletje in het midden neer, net achter het blok, en Maud smashte in de brievenbus van een tweemansblok. VOC probeerde werkelijk àlles, maar kwam er niet doorheen.
En toen ging Maud serveren.
Ik zat naast haar moeder Ester op de tribune, en die begon steeds trotser naar haar dochter te kijken, nadat de tegenstander na vier services van Maud precies twee keer één hand voor korte tijd tegen de bal aan had weten te krijgen: twee halve aces en twee hele. Toen Ester al wijzend naar de hoek riep: “Nu hier, Maud!” serveerde Maud de bal buiten het veld. Ik onthield me van woedende blikken naar Ester, maar ik zei wel dat ze dit moment zou kunnen teruglezen in het wedstrijdverslag. Bij deze, dan.
Als ik één minder puntje zou mogen noemen over het spel van VCK, dan is het dat ze soms te lief zijn. Het zijn net twee Britse heren die tegelijkertijd achteraan willen sluiten in een honderd meter lange queue voor de dubbeldekker: de een zegt “Gaat u maar voor!” En de ander: “Nee, na u.” In het volleybal stuitert een bal dan tussen twee speelster in. Maar Kiki vond dat mooi genoeg geweest en nam de tweede bal over, gaf een goede set-up en zo wonnen we de rally. Met 23-11 op het bord was VOC kansloos en deze set ging na een op maat opgezette smash van Libby dan ook roemvol naar VCK.
En als u zich afvraagt: wie zette al die ballen dan zo mooi op? Dat was spelverdeelster Siri, de stille kracht achter de linies. Als VCK zich liet verleiden tot pingpongen over het net was VOC misschien wel de sterkste partij, maar als de pass netjes bij Siri terecht kwam, kwam er een soort rust in het veld: iedereen wist waar ze moesten staan en Siri zette op: op buiten, op midden en zelfs achterover. Punt. Punt. Punt! Chapeau!
Kiki keek aan het begin van de tweede set eens omhoog naar de tribune. Wie zaten daar allemaal? Het zat echt helemaal vol met enthousiast juichende mensen, zelf met paarse pompons om onze kampioenen aan te moedigen.
Janne was in deze set de spelverdeelster, en deze afwisseling was misschien wennen voor onze speelsters want ze leken de bal nog steeds naar Siri te willen spelen. Maar dat was wat ongemakkelijk want die zat op de reservebank! Op een gegeven moment besloot Janne de bal dan maar vlak voor de muur tussen de bankspeelsters vandaan te halen en in één keer over het net te spelen. Met deze verrassingsaanval scoorde ze een broodnodig punt, want het was 5 tegen 5! Op een 7-8 achterstand nam Nikki een time-out; zij wil niet achter staan! En door deze geslaagde time-out kantelde de wedstrijd. Ik denk dat Ten Hag ook dolgraag zulke time-outs zou willen hebben.
En als het goed gaat, gaat alles goed. Mille serveerde tegen de bovenkant van het net, en de bal maakte een gelukkig rolletje over de netrand: een ace. Wisselspeelster Tabitha, inmiddels warmgespeeld, sprong even later boven het blok uit en smashte een broodnodig punt. Het was daarmee 16 tegen 16. Geven die Maarssenaren dan nooit op?
Nikki nam een time-out, en het effect was direct zichtbaar. De pass kwam netjes bij Janne, die een prachtige set-up op Maud gaf. Kaboem! Dat was het startsignaal voor de eindsprint van VCK. Ineens gingen de rally’s weer onze kant op, kon Tabitha een leep tikkie over het blok geven en kon Maud het zelf uitserveren met een harde ace, halve ace, floater ace en een ace in het hoekje (zonder dat Ester dat had gevraagd).
Nikki heeft meer lef dan Ten Hag, die per wedstrijd toch graag vasthoudt aan het spelen met één systeem. Nikki liet Siri in de derde set weer spelverdelen maar zette spelverdeelster Janne doodleuk in de aanval. Kan dat wel? Jazeker: de allereerste set-up uit de wedstrijd ging naar Janne en ze scoorde direct een punt. Daarna kwam VOC zoals vaker weer in de wedstrijd. In ieder minder deel van de wedstrijd was er wel één Krommerijn-speelster die besloot: “This is my time to shine!” Nu was het Nicole die links in het veld een bal netjes omhoog speelde en vervolgens over rechts zelf een punt maakte. De stand was weer gelijk! Een groot deel van de goede ballen van VOC kwamen van één dame, nummer 67, die netjes in drieën speelde als passer, spelverdeelster of aanvalster. Alleen als ze zeker wist dat het een punt zou worden, prikte ze hem over het net. Maar Iris liet zich niet verrassen, vanaf linksachter speelde ze de bal keihard onderhands naar Siri, die wonder boven wonder nog een set-up kon geven. Dit was voor het eerst in 20 jaar volleybal-kijken dat ik een eerste-tempo pass zag. Nicole serveerde vervolgens een ace en nog een halve ace, en VCK pakte het winnende punt in een lange rally. VOC begon te breken. Ze kwamen nog op 18 punten maar serveerden toen in het net waardoor VCK op 25 kwam. Drie sets gewonnen, op naar de laatste!
Niels kwam kijken of hij nog wat moest inbrengen in de wedstrijd, maar zag dat de meiden zo sterk bezig waren dat hij met rust en vertrouwen op de bank kon blijven zitten. Op de tribune gingen de gesprekken inmiddels over de festiviteiten na de wedstrijd en zelfs al over het volgende seizoen, en ook in het veld werden de speelsters zich bewust van het historische belang van dit moment. Het werd daardoor erg rommelig. Siri begon de vierde set met een ace, maar het volgende punt ging verloren. Ook Mille bleef in de wedstrijd en serveerde een ace, maar opnieuw ging het volgende punt verloren. Iris haalde prachtig (net als Janne even daarvoor) een pass van de spelersbank af, maar de punten gingen weer via de A12 en de A2 richting Maarssen: we stonden 7:10 àchter!
Dit is, achteraf gezien, het moment waarop Libby opstond. Ze gaf eerst een mooie pass, kreeg een prachtige set-up van Siri terug, en sprong in haar aanloop boven het blok uit. Een indrukwekkende smash was het gevolg. Siri maakte een paar aces, en als ze na een gewone service soms niet op tijd bij de pass kon komen, nam Mille het perfect over. We kwamen terug tot 12 tegen 14 en twee aanvallen van Libby later zelfs tot 14 gelijk!
Onze eigen Ten Hag (ik bedoel Nikki) had nog één truc in haar doos: een dubbele wissel: Madelief voor Tabitha en Janne voor Siri. De wisselspeelsters speelden direct de hoofdrol in het volgende punt: Madelief speelde een bal achterover vanaf de achterlijn en Janne speelde hem weer achterover over het net. Punt.
Op 19 tegen 16 voor VCK leek ook de vierde set in de pocket. De meiden klapten en zongen “2-4-6”! Libby smashte weer fraai in. Nog 5! Maar VOC bleef leuk spelen en de volgende rally eindigde in hun voordeel. Het publiek klapte ook voor VOC.
Maar vijf knappe punten later was het duidelijk dat er maar één team de beste was, en dat was Meisjes A van VC Krommerijn: ook de vierde set werd met overtuiging gewonnen.
Trots maar bescheiden namen onze kampioenen de NEVOBO-medailles in ontvangst uit handen van onze voorzitter, Anne-Gerdien. Uit handen van moeders Ester en Chantal kregen ze namens alle ouders een grote chocolademedaille en een roos. Als klap op de vuurpijl kreeg Janne, als aanvoerster, de schaal uit handen van onze voorzitter. Hoera! Scheids Chantal maakte een foto van het hele team met Nikki en Niels als begeleiders.
Wat is het toch fijn om deel uit te mogen maken van deze volleybal-familie.
Ze wilde al langer stoppen met trainingen geven, maar kwam steeds weer op haar besluit terug omdat ze het zo leuk vond om te doen. Maar begin dit jaar gaf ze te kennen écht te gaan stoppen. Vanwege haar gevorderde leeftijd (81) wil ze wat rustiger aan gaan doen, maar daar is tussen de gele lijnen niks van te merken. Ze speelt nog als de beste en het enthousiasme is door de jaren heen niet minder geworden. Ze volleybalt al sinds 1958, eerst in Panningen en sinds 1966 in Odijk. En op 28 juni was dan de laatste training, gevolgd door een officieel afscheid in de Linde. Behalve de huidige teamleden was er ook een aantal oud-leden aanwezig. Na een woordje van Anne-Gerdien zongen ze gezamenlijk het afscheidslied dat de dinsdag er voor na de training was geschreven. Van de vereniging kreeg ze twee kaarten voor het WK volleybal dat in november in Nederland wordt gehouden en uiteraard werd ze in de bloemetjes gezet.
Mijn naam is Eef Goes, inderdaad broer van. Ik tel inmiddels 63 jaren, woon in Odijk samen met mijn zoon Martijn. Sinds 6 jaar ben ik met vervroegd pensioen na 39 jaar in de ICT werkzaam te zijn geweest bij een van de grootbanken.
Ook dit jaar doet onze vereniging mee aan de de Actie ClubSupport. Alle 