Met trots zat ik zater
dag op de tribune bij Heren 1, het puikje van onze vereniging. Ik bied hierbij mijn nederige excuses aan voor het feit dat ik ze 5 jaar geleden -in mijn laatste wedstrijdverslag- nog het buikje van onze vereniging heb genoemd. Ik ben trots dat deze mannen nog steeds op een zeer vriendschappelijke manier samen volleyballen. En ze zijn sindsdien werkelijk geen gram aangekomen; de meesten lijken zelfs wel een beetje afgevallen. Ik dacht vorig jaar al dat ze aan het lijnen waren, want toen zijn ze in nieuwe shirts gestoken, waarbij ieder een rugnummer kreeg dat zijn streefgewicht aangaf, variërend van 65Kg voor Wouter tot 74Kg voor Nico.
Ronald hield deze wedstrijd zijn rugnummer angstvallig bedekt met zijn trainingsjack, maar dat was omdat hij geblesseerd op de bank moest blijven zitten. Sterkte Ronald! Alleen Jeroen had rugnummer 1, waarmee hij vermoedelijk wil aangeven dat hij slechts 1Kg verwijderd is van een Adonis-lijf. Maar waarom ik extra trots ben is de zeer gewaardeerde participatie van de jeugd: Guido speelde met de oudjes mee (met rugnummer en welverdiend rapportcijfer 10), Tim was voor de eerste keer -en bewonderenswaardig kalm- scheidsrechter bij de heren, en
Cheyenne en Chantal telden.
De wedstrijd liep direct als een trein voor Heren 1; na 5 punten stonden ze al 4-1 vóór. Met twee reflexen hield Wouter de bal in de volgende rally, en toen die gewonnen was, was Boni eigenlijk al gebroken, zeker toen Peter een ace langs de linker lijn sloeg. Een aantal Boni-spelers werd chagrijnig en begon te mopperen op de scheids. Tim miste een prachtige voetfout van Peter, waarop een speler van Boni met twee gespreide armen naar de scheids toeliep.Ik kon hem niet verstaan maar het zag eruit alsof hij aangaf dat de grootste vis die hij ooit had gevangen zeker 30cm was, misschien wel een halve meter. Waarom hij niet liever lid wordt van een visclub, snap ik niet. Tim begreep dat ook niet, want haalde zijn schouders op en ging onverstoord verder. Heel goed! Even later ging nummer twee van Boni uit zijn dak. Ik hoorde hem iets roepen waaruit zou moeten blijken dat hij veel verstand had van antennes, dus ik denk dat hij dacht dat hij bij een club voor zendamateurs zat. Maar Boni raakte door al dat mopperen van slag, en kwam niet meer in de wedstrijd.
De wedstrijd verliep in het volgende deel voorspoedig voor VCK. Nico scoorde twee keer met een snelle bal op mid, buitenspeler Peter maakte twee keer punt op een staffel(!). Alles leek goed te gaan. Totdat Peter twee keer net naast de mid klaar hing voor een staffel, en Arno de bal op buiten gooide. Daar stond dus niemand. De tegenstander had het met serveren even gemunt op Gerard, toen hij één keer net te laat was voor een bal die een meter voor hem werd geserveerd. Dat probeerden ze daarom nog een paar keer, maar een oude vos verliest niet zijn streken; hij passte alle volgende ballen netjes op Arno. VCK begon weer te draaien en won de eerste set met 25-17.
Nieuwe set, nieuwe kansen, dacht Boni, en inderdaad kwamen ze met 4-3 vóór! Maar de heren van VCK bleven grappen maken naar elkaar, en kwamen op ontspannen wijze -en door een spectaculaire redding van Guido- terug tot 6-6. Peter maakte nog een paar staffels, zelfs met de Guido op mid, terwijl hij in Heren 2 toch niet gewend is om dan het blok naar hem toe te trekken. Nico weet al heel lang hoe dat moet: hij springt zo hoog als hij kan, terwijl hij met zijn beide armen in de lucht maait en heel hard schreeuwt. Van die schreeuw bestaan 3 varianten: ‘Hoj!’, ‘Heej!’ en ‘Hoej!’. Op basis van een korte wedstrijdanalyse concludeer ik dat ‘Hoej!’ het beste werkt.Tot 17 punten bleef het gelijk opgaan, maar toen kwam VCK weer in de wedstrijd, ondanks een super-rally met een voetbal-omhaal erin van Boni. Jeroen, inmiddels ingebracht, scoorde een prachtig punt langs de lijn en maakte daarmee 19-17. Daarna stapte Nico op de voet van Jeroen, maar na een beetje hinkelen kon Nico gelukkig weer verder spelen. En Jeroen ook. Peter had met twee superreflexen een groot aandeel in de rally waarmee de setwinst binnen bereik werd gehaald. Op 24-21 ontstond er weer discussie over in of uit (zelfs op de tribune), maar VCK won met 25-21.
In de derde set kwam VCK 10-3 voor, maar liet daarna Boni weer terugkomen in de wedstrijd. Daarna ging het wéér lang gelijk op, maar VCK leek nooit te twijfelen over de winst. En ze mopperden nooit. Wouter en Arno gaven zelfs een touché netjes aan, om de wedstrijd sportief te houden. Jeroen scoorde eerst een mooi punt langs de lijn, en dolde Boni in de volgende rally
helemaal stuk. Arno heeft de hele wedstrijd geprobeerd om een ‘Arnootje’ te geven (een geplaatste tweede bal, rechtsachterin) maar dat lukte niet één keer, behalve nu, op het breekpunt van de wedstrijd. Op de stand: 20-17 voor VCK wilde Boni een time out, maar dat bleek hun derde te zijn (zo zie je, iedereen maakt fouten). Tim gaf ze geen strafpunt, maar evengoed won VCK deze set met 25-18.
De winst was dus binnen, maar er was nog één set te spelen voor de 5 wedstrijdpunten. Het begin van deze set bleek het moeilijk om geconcentreerd te blijven. Maar Nico legde de bal nog één keer op een open plek, en toen was de ban gebroken. Boni bleef een beetje sikkeneurig, alleen klaagden ze nooit als er in hun voordeel werd gefloten. Vooral de spelverdeler klaagde
steen en been. Jeroen smashte voluit op hem, waarna hij letterlijk en figuurlijk uit het veld geslagen was. Hij werd gewisseld en Boni kwam niet meer in het verhaal voor. 25-16 was de eindstand; Heren 1 won met 4-0. Al met al: goed gespeeld, heren.
Frank